70 ΧΡΟΝΙΑ από τη συγκρότηση του επαναστατικού Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας

Ζήτω η ένοπλη πάλη των ανταρτών του ένδοξου-ηρωϊκού ΔΣΕ κατά του ντόπιου μοναρχοφασισμού και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού

Με εμπνευστή, οργανωτή και οδηγητή το μεγάλο και αλύγιστο κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, που δολοφονήθηκε στο Σουργούτ της Σιβηρίας, μετά 17 χρόνια εξορία, απ’ την προδοτική σοσιαλδημοκρατική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ

Μοναδικός δρόμος για την ανατροπή και τη συντριβή της διχτατορίας της αντιδραστικής αστικής τάξης

Οι Διεθνείς Συνδιασκέψεις των Σοσιαλιστών κατά του πολέμου σε ZIMMERWALD – KIENTAL

Δημοσίευση του «Μανιφέστου του Zimmerwald»
στο «Berner Tagwacht», 18/9/1915

Φέτος συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τη διεθνή Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστών στο KIENTAL (24-30 Απρίλη 1916) και πέρυσι εκείνης στο ZIMMERWALD (5-8 Σεπτέμβρη 1915) (δυο μικρά, άγνωστα ως τότε, χωριουδάκια της Ελβετίας), κατά του πολέμου – δυο παγκόσμιας ιστορικής σημασίας Συνδιασκέψεις κατά του Α΄ παγκόσμιου πολέμου που είχε χαρακτήρα «ιμπεριαλιστικό» ΚΑΙ απ’ τις ΔΥΟ πλευρές: «ήταν και από τις δυο πλευρές ιμπεριαλιστικός (δηλαδή κατακτητικός, αρπακτικός, ληστρικός) πόλεμος, πόλεμος για το ξαναμοίρασμα του κόσμου, για το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα των αποικιών, των «σφαιρών επιρροής» του χρηματιστικού κεφαλαίου» (ΛΕΝΙΝ). Ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του πολέμου επέβαλε και την ανάλογη επαναστατική στάση και το επαναστατικό καθήκον του Προλεταριάτου απέναντι σ’ αυτόν – σ’ αντιπαράθεση μ’ όλους τους δεξιούς οπορτουνιστές της εποχής («υπεράσπιση της πατρίδας» Kautsky, κλπ., «παπαδίστικη ειρήνη» του «καουτσκιστή Τρότσκι» (ΛΕΝΙΝ)) – που ήταν: «το μοναδικό σωστό προλεταριακό σύνθημα είναι η μετατροπή του σημερινού ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο πόλεμο» (ΛΕΝΙΝ: τ.26, σελ. 370).

Οι δυο διεθνείς Συνδιασκέψεις των σοσιαλιστών σε ZIMMERWALD – KIENTAL παρά τους γνωστούς υπαρκτούς «συμβιβασμούς» συνέβαλαν τότε στη διεύρυνση των κινητοποιήσεων και στην ένταση της πάλης του Προλεταριάτου κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, στο δυνάμωμα της πάλης κατά του δεξιού οπορτουνισμού και στη διαμόρφωση βασικά δυο κατευθύνσεων: 1. την επαναστατική μαρξιστική κατεύθυνση υπό την ηγεσία του ΛΕΝΙΝ (μικρή μειοψηφία 6 αντιπροσώπων) η οποία ήταν κατά της προδοτικής στάσης-θέσης «υπεράσπισης της πατρίδας» (!) αλλά και κατά κάθε «παπαδίστικης–Ειρήνης»(!) και ΥΠΕΡ της ΑΜΕΣΗΣ μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε επαναστατικό ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΟΛΕΜΟ ως «Ouverture στην επερχόμενη παγκόσμια επανάσταση» (Konrad Farner), και 2. τη δεξιά οπορτουνιστική πλειοψηφική κατεύθυνση των διαφόρων ρεφορμιστικών Οργανώσεων και Κομμάτων.

Τέλος, η Συνδιάσκεψη του Κίενταλ δυνάμωσε σημαντικά την επαναστατική μαρξιστική κατεύθυνση, βοήθησε στη συσπείρωση ευρύτερων επαναστατικών δυνάμεων, οδήγησε στη ρήξη με το δεξιό οπορτουνισμό, τη δημιουργία αργότερα των επαναστατικών Κομμουνιστικών Κομμάτων και στην ίδρυση της επαναστατικής Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς.

ΑΝΤΙΘΕΤΑ, με τον Α΄ Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος είχε χαρακτήρα «αντιφασιστικό-απελευθερωτικό»(ΣΤΑΛΙΝ, 9 Φλεβάρη 1946) από την πλευρά της Σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης και ΟΧΙ «ιμπεριαλιστικό»(!) – κι’ αυτό σε σφοδρότατη αντιπαράθεση με την αντιμαρξιστική θέση-στάση των αντεπαναστατών προδοτών τροτσκιστών και άλλων οπορτουνιστών αλλά και της σημερινής χρουστσοφικής τροτσκιστικής ηγεσίας του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ περί «ιμπεριαλιστικού πολέμου» απ’ τις ΔΥΟ πλευρές(!) δηλ. και από την πλευρά(!) της Σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης ή αλλιώς «Β’ παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός πόλεμος», («Ρ» 19/4/2015, σελ. 17-24) (=αναπόδεικτος αντιδραστικός τροτσκιστικός ΜΥΘΟΣ) – μια «θέση» που ΔΕΝ είναι-ήταν απλά και μόνο αντιμαρξιστική μα επιπλέον, και ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ, μια υπεραντιδραστική φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ θέση-στάση που ΣΗΜΕΡΑ αποπροσανατολίζει την πάλη κατά του ΠΟΛΕΜΟΥ και του ΦΑΣΙΣΜΟΥ ενώ τότε σ’ εκείνη τη δραματική αιματηρότατη ιστορική περίοδο βρέθηκε, όχι μόνο ιδεολογικά-θεωρητικά αλλά και πρακτικά πολιτικο-στρατιωτικά,  ΑΜΕΣΑ και ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ στην υπηρεσία του υπεραντιδραστικού ιμπεριαλιστικού Ναζι-φασιστικού Άξονα ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ-ΡΩΜΗΣ-ΤΟΚΙΟ και ΕΝΑΝΤΙΑ στην αντι-Χιτλερική συμμαχία, μ’ επικεφαλής τη Σοβιετική Ένωση.

Η ανοιχτή επέμβαση των χρουστσοφικών προδοτών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ, η επαναστατική εξέγερση των ελλήνων κομμουνιστών της Τασκένδης και οι σκηνοθετημένες σε βάρος τους ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΔΙΚΕΣ απ’ τους χρουτσοφικούς

Το Σεπτέμβρη του περασμένου χρόνου συμπληρώθηκαν 60 χρόνια απ’ τα «Γεγονότα της Τασκένδης» (9-10 Σεπτέμβρη 1955) και την επαναστατική εξέγερση των ελλήνων κομμουνιστών της Τασκένδης, ηρωϊκών ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, κατά της επέμβασης των σοβιετικών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ και γενικότερα κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, ενώ φέτος το Φλεβάρη έκλεισαν 60 χρόνια (14-23 Φλεβάρη 1956) απ’ τις σκηνοθετημένες ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΔΙΚΕΣ σε βάρος των Ελλήνων επαναστατών κομμουνιστών Σταλινικών-Ζαχαριαδικών. Τα «γεγονότα της Τασκένδης» σκηνοθετήθηκαν και οργανώθηκαν απ’ την προδοτική χρουστσοφική κλίκα ενώ ταυτόχρονα αποτέλεσαν και την πρώτη ΑΝΟΙΧΤΗ βάρβαρη επέμβαση της στα εσωτερικά του ηρωϊκού ΚΚΕ, με τελευταία την παρασυναγωγή της λεγόμενης «6^ης πλατιάς Ολομέλειας» (Μάρτης 1956) που δεν συγκλήθηκε απ’ την ΚΕ του ΚΚΕ, με επικεφαλής το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ (δε συμμετείχε σ’ αυτή) αλλά απ’ τη διαβόητη «διεθνή επιτροπή» δηλ. τα διάφορα ανδρείκελα των σοβιετικών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών σοσιαλδημοκρατών – στην οποία αντικαταστάθηκε βίαια και ωμά το παλιό ηρωϊκό επαναστατικό Σταλινικό-Ζαχαριάδικό ΚΚΕ απ’ το γνωστό νέο αστικό σοσιαλδημοκρατικό έκτρωμα, που συγκρότησε η προδοτική ομάδα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ, το «Κ»ΚΕ (1956) απ’ το οποίο προέρχονται τα σημερινά χρουστσοφικά σοσιαλδημοκρατικά ρεφορμιστικά κόμματα «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ.

1. Η βάρβαρη ανοιχτή επέμβαση των σοβιετικών ρεβιζιονιστών στο επαναστατικό ΚΚΕ

Πριν από τα «Γεγονότα της Τασκένδης» (Σεπτέμβρης 55) και μετά την επικράτηση-ισχυροποίηση της προδοτικής ρεβιζιονιστικής χρουστσοφικής ομάδας στο ΚΚΣΕ, ο αποστάτης και πράκτορας του διεθνούς ιμπεριαλισμού Νικήτα Χρουστσόφ, βολιδοσκοπώντας τους Γραμματείς των Κομμουνιστικών Κομμάτων, διαπίστωσε αρχικά ότι ο Γραμματέας του ΚΚΕ δεν είναι-ήταν διατεθειμένος να εγκαταλείψει την επαναστατική σταλινική γραμμή, ενώ λίγο αργότερα του ζήτησε να αλλάξει στάση σε 3 βασικά ζητήματα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος: 1) να θεωρήσει-χαρακτηρίσει την καπιταλιστική Γιουγκοσλαβία του Τίτο χώρα «σοσιαλιστική»(!), 2) να στραφεί ενάντια στο ΣΤΑΛΙΝ με άρθρα στην «Πράβδα» αναφερόμενα στο διαβόητο, ιδεαλιστικής προέλευσης, χρουστσοφικό μύθο της «προσωπολατρίας»(!), και 3) να  δεχτεί τη διάλυση της ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ. Και στα 3 αυτά βασικά ζητήματα του διεθνούς εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος ο μεγάλος και αλύγιστος επαναστάτης κομμουνιστής ηγέτης ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ απάντησε αρνητικά.

Μετά απ’ αυτά, και όταν η ρεβιζιονιστική χρουστσοφική κλίκα ήταν  πλέον σίγουρη ότι οι πιέσεις δεν αποδίδουν, προχώρησε στη δημιουργία φράξιας στην Κομματική Οργάνωση της Τασκένδης, όμως βρήκε μόνο ελάχιστους οπορτουνιστές οπαδούς-υποστηρικτές της. Η ηγεσία του Κόμματος ξεσκέπασε τη φράξια, καθαίρεσε και καταδίκασε τους φραξιονιστές. Στη συνέχεια οι χρουστσοφικοί (σοβιετικοί-έλληνες) οργάνωσαν τα προβοκατόρικα γεγονότα της επίθεσης στα Γραφεία της ΚΟΤ στη 7^η πολιτεία στις 9 Σεπτέμβρη 1955, για να ακολουθήσει αργότερα ένα πρωτοφανές πογκρόμ πολλών εκατοντάδων συλλήψεων και φυλακίσεων και οι σκηνοθετημένες Δίκες, το Φλεβάρη του 1956, αλλά και οι μετέπειτα πολυπληθείς παντοειδείς ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ διώξεις σε βάρος των πολλών χιλιάδων ελλήνων επαναστατών κομμουνιστών σταλινικών-ζαχαριαδικών πολιτικών προσφύγων για πολλές δεκαετίες.

Βέβαια, οι επεμβάσεις σ’ όλα τα κομμουνιστικά κόμματα, όπως μας πληροφορεί ο μεγάλος Ούγγρος επαναστάτης κομμουνιστής ηγέτης MATYAS RAKOSI στις «Αναμνήσεις» του, άρχισαν: «την ημέρα της κηδείας του Στάλιν» (γράμμα του E.Roznyai στον K.Gossweiler 24.8.2005 στο: «Offen-Siv» 7/2006. Ο RAKOSI είχε βίαια αντικατασταθεί, συλληφθεί και απαχθεί γκανγκστερικά το 1956 απ’ τη χρουστσοφική συμμορία, κρατήθηκε 15 χρόνια εξόριστος κάπου στη Σοβ. Ένωση και το 1971 εξοντώθηκε στο Γκόρκι). 

2. Η επαναστατική εξέγερση των αετών του Γράμμου ελλήνων κομμουνιστών της Τασκένδης

Η μαζική εξέγερση(πάνω από 95%), μαχητική αντίσταση και πάλη κατά της χρουστσοφικής κλίκας των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων της Τασκένδης το Σεπτέμβρη του ΄55, με επικεφαλής το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, υπήρξε χρονικά η ΠΡΩΤΗ στην ιστορία της πάλης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος ενάντια στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό – και μάλιστα πριν ακόμα εμφανιστεί επίσημα στο 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ – μα  και ΚΟΡΥΦΑΙΑ στιγμή των ηρωϊκών αγώνων του επαναστατικού ΚΚΕ 1918-55. Υπήρξε – αν παρθεί υπόψη η μεγάλη πρωτοφανής στην ιστορία ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ που, μετά το ΄56, ακολούθησε ως το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της επιβολής του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού στα κομμουνιστικά κόμματα (καταστροφή του σοσιαλισμού με την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση την περίοδο των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ, διάλυση και της ίδιας της καπιταλιστικής Σοβιετικής Ένωσης επί Γκορμπατσόφ, διάλυση των κομμουνιστικών κομμάτων) – όχι μόνο η κορυφαία στιγμή της μακρόχρονης πάλης του ηρωικού σταλινικού-ζαχαριαδικού ΚΚΕ μα συνάμα και μια ΜΕΓΑΛΗ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ στιγμή της πάλης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος (ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ) κατά του νέου αντεπαναστατικού προδοτικού ρεύματος του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, που εμφανίστηκε στις γραμμές του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος στα μέσα της δεκαετίας του ΄50: αυτή ακριβώς η στιγμή ήταν που εγκαινίασε την  έ ν α ρ ξ η  της σφοδρότατης ιδεολογικο-πολιτικής πάλης κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού σε  δ ι ε θ ν έ ς  ε π ί π ε δ ο, πάλη που διαρκεί 60 χρόνια τώρα, συνεχίζεται και θα συνεχιστεί και στο μέλλον ως την πλήρη συντριβή του.

3. Οι σκηνοθετημένες ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΔΙΚΕΣ σε βάρος των επαναστατών κομμουνιστών σταλινικών-ζαχαριαδικών απ’ τους αντεπαναστάτες χρουτσοφικούς ρεβιζιονιστές

Οι ΔΙΚΕΣ της Τασκένδης εκ μέρους των σοβιετικών προδοτών ρεβιζιονιστών, σε βάρος των ελλήνων επαναστατών κομμουνιστών Σταλινικών-Ζαχαριαδικών – που διεξάχθηκαν στα μέσα Φλεβάρη 1956 και κατά τη διάρκεια των εργασιών του αντεπαναστατικού σοσιαλδημοκρατικού 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ – ΔΕΝ είχαν ΙΧΝΟΣ προοδευτικού χαρακτήρα: ΔΕΝ ήταν ΟΥΤΕ επαναστατικές κομμουνιστικές ΟΥΤΕ Αντιφασιστικές ΔΙΚΕΣ για πράξεις αντιδραστικών αντεπαναστατών. ΑΝΤΙΘΕΤΑ: ήταν ΔΙΚΕΣ αντιδραστικές αντικομμουνιστικές και ΔΙΚΕΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ. Οι Δίκες, στις οποίες παρέλασαν στρατιές ΨΕΥΔΟΜΑΡΤΥΡΩΝ (και γίνονταν ουσιαστικά «κεκλεισμένων των θυρών»), ΔΕΝ ήταν ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ μόνο από πλευράς ταξικού περιεχομένου αλλά και από πλευράς του τρόπου διεξαγωγής τους, παραβιάζοντας ωμά και καταπατώντας βάναυσα το τότε ακόμα σοσιαλιστικό σοβιετικό Σύνταγμα: «οι δίκες σε στρατοδικεία κατοχικής και εμφιλοπολεμικής περιόδου  κατάργησαν και τα τελευταία προσχήματα στοιχειώδους νομικής συμπεριφοράς, και εγγυήσεις του Συντάγματος και της ποινικής δικονομίας υπέρ των κατηγορουμένων» (Δ. ΒΥΣΣΙΟΣ: «Ανοιχτή επιστολή προς τον Μ.Ν. Πονομαριόφ, πρώην υπεύθυνο του τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΣΕ, Ιανουάριος 1991», περισσότερες λεπτομέρειες στο κείμενο του συντρόφου). Οι ΔΙΚΕΣ της Τασκένδης ήταν σκηνοθετημένες Δίκες ΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ τρομοκρατίας σε βάρος των επαναστατών συντρόφων μας στο παλιό επαναστατικό ΚΚΕ και συντρόφων στην παρανομία και τις εξορίες στις τότε ρεβιζιονιστικές καπιταλιστικές χώρες (και μετέπειτα συντρόφων μας στην Ελλάδα στα χρόνια της λεγόμενης «μεταπολίτευσης»), Δίκες ΟΧΙ βέβαια για κάποιες ποινικές πράξεις που διέπραξαν αλλά για διαφορετικές ιδεολογικο-πολιτικές απόψεις δηλ. επειδή ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΑΝ τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό: την επαναστατική γραμμή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος των ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ και εκείνη του ΚΚΕ με επικεφαλής το μεγάλο προλετάριο επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ. Ήταν σκηνοθετημένες ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΔΙΚΕΣ με στόχο τη «νομιμοποίηση»(!) της βίαιης ωμής επέμβασης των σοβιετικών χρουστσοφικών στο ΚΚΕ αλλά και των άγριων φασιστικών διώξεων (συλλήψεων, φυλακίσεων, εξοριών, κλπ.) και τελικά τη «νομιμοποίηση»(!) της διάλυσης του επαναστατικού ΚΚΕ που πραγματοποιήθηκε ανοιχτά και επίσημα στην παρασυναγωγή της διαβόητης «6^ης πλατιάς Ολομέλειας» (Μάρτης 1956) με το διορισμό ηγεσίας στο αστικό σοσιαλδημοκρατικό έκτρωμα-φάντασμα που συγκρότησαν οι σοβιετικοί χρουστσοφικοί , το λεγόμενο «Κ»ΚΕ (΄56) απ’ το οποίο προήλθαν αργότερα, όπως προαναφέρθηκε, τα σημερινά αστικά ρεφορμιστικά κόμματα «Κ»ΚΕ και «Κ»ΚΕεσ.-ΣΥΡΙΖΑ, κλπ.         

Στις σκηνοθετημένες  δ ί κ ε ς - παρωδία σε βάρος των ελλήνων κομμουνιστών «δίκασαν»(!) και καταδίκασαν τους συλληφθέντες αετούς των Γράμμου-Βίτσι-Μουργκάνας, με νόμους για χούλιγκανς και αλήτες, μεταξύ των οποίων, τους ΓΙΩΡΓΗ ΚΑΛΛΙΑΝΕΣΗ, στρατηγό του ΔΣΕ, ΔΗΜΗΤΡΗ ΒΥΣΣΙΟ, αντισυνταγματάρχη, Πολιτικό Επίτροπο της 103 ταξιαρχίας, κλπ. Μετά την καταδίκη τους εξόρισαν στη Σιβηρία και μάλιστα επίτηδες σε στρατόπεδο συγκέντρωσης «που συνόρευε με στρατόπεδα συγκέντρωσης  γ ε ρ μ α ν ώ ν  ε γ κ λ η μ α τ ι ώ ν  π ο λ έ μ ο υ, που ήταν καταδικασμένοι με την ανώτατη προβλεπόμενη από τον τότε σοβιετικό ποινικό νόμο της ΕΣΣΔ ποινή σε 25 χρόνια φυλάκιση… οι γερμανοί θεωρούνταν αιχμάλωτοι πολέμου, δεν δούλευαν και έπαιρναν το συσσίτιο του σοβιετικού στρατιώτη και συμπληρωματικά κάθε 10 ημέρες δέματα με τρόφιμα και φάρμακα από τον Ερυθρό Σταυρό της Δυτικής Γερμανίας. Οι καταδικασμένοι αγωνιστές πρόσφυγες τρέφονταν με τις σάπιες πατάτες και το μουχλιασμένο πλιγούρι του στρατοπέδου. Κι αυτή η «δίαιτα», σε συνθήκες βαριάς και εξαντλητικής εργασίας φρουρούμενοι από ένοπλους δεσμοφύλακες και ειδικά σκυλιά…» (Δ. ΒΥΣΣΙΟΣ: στο ίδιο). Για τις σκηνοθετημένες Δίκες και καταδίκες απ’ τους σοβιετικούς χρουστσοφικούς, ας δοθεί εδώ μόνο μια μαρτυρία που δείχνει πολύ καθαρά το σκηνοθετημένο χαρακτήρα αυτών των Δικών – και μάλιστα απ’ τον αντίπαλο σε μας, δεξιό οπορτουνιστικό χώρο – του   ΔΗΜΗΤΡΗ ΖΥΓΟΥΡΑ (Παλαιολόγος), ο οποίος ήταν, κατά τη διάρκεια των γεγονότων, πρώτος γραμματέας της Κ.Ο. Τασκένδης (αργότερα πέρασε στους οπορτουνιστές): «Τις πρώτες μέρες αμέσως μετά τα γεγονότα, οι αστυνομικές αρχές επί τη βά­σει συκοφαντικών μηνύσεων που είχαν υποβάλλει ορισμένοι κακοποιηθέντες της παράταξης των αντί-ηγετικών, είχαν προβεί σε συλλήψεις. Μεταξύ των πρώτων συλληφθέντων από την παράταξη των υποστηρικτών της Κ.Ε. του ΚΚΕ ήταν οι: Γεώργιος Καλλιανέσης, μόνιμος αξιωματικός, διοικητής της 8ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ, υποστράτηγος του ΔΣΕ, Δημήτριος Βύσσιος, επίτροπος της 103ης Τα­ξιαρχίας του ΔΣΕ, και ο Γεώργιος Μακρής, διοικητής τάγματος του ΔΣΕ, οι οποί­οι με σκηνοθετημένες κατηγορίες παραπέμφθηκαν σε δίκη, δικάστηκαν και κα­ταδικάστηκαν σε βαριές ποινές ως φυσικοί αυτουργοί για ξυλοδαρμούς, χωρίς να πορθούν υπόψη τα στοιχεία των κατηγορουμένων από τα οποία αποδεικνυόταν ότι δεν είχαν απολύτως καμιά σχέση με τις κατηγορίες. Πολύ χαρακτηριστι­κό από την άποψη αυτή ήταν το γεγονός, ότι ο Γ. Μακρής είχε μηνυθεί ως ο δρά­στης του κανιβαλισμού κατά του Π. Δημητρίου (του είχαν κόψει το αυτί με τα δόντια) το βράδυ της 9ης Σεπτεμβρίου με τα γεγονότα της 7ης Πολιτείας, παρά το γεγονός ότι ο Μακρής εκείνο το βράδυ εργαζόταν δεύτερη βάρδια στο εργο­στάσιο και από την πολιτεία του (6η Πολιτεία) δεν έλειψε παρά όταν χρειάστη­κε να φύγει για τη δουλειά του στο εργοστάσιο, και συνεπώς δεν ήταν δυνατόν ο ίδιος να βρίσκεται ταυτόχρονα στην 6η Πολιτεία και στο εργοστάσιο καθώς και στην 7η Πολιτεία όπου γίνονταν τα επεισόδια για να κόψει αυτός το αυτί του μηνυτή του. Τίποτε όμως από όλα αυτά δεν πάρθηκε υπόψη, ούτε και η αυ­θόρμητη εμφάνιση στον εισαγγελέα του πραγματικού δράστη της κανιβαλικής πράξης, ο οποίος δήλωσε ότι δεν ήταν δυνατό να ησυχάσει όταν ήξερε ότι τις συ­νέπειες της δικής του πράξης πλήρωνε κάποιος άλλος που δεν έφταιγε και δί­καιο ήταν στη θέση του αθώου να καθίσει κατηγορούμενος αυτός, που ήταν ο πραγματικός φταίχτης. Έτσι, τόσο ο Γ. Μακρής όσο και ο Γ. Καλλιανέσης, κα­θώς και ο Δ. Βύσσιος, στις δίκες εκείνες σκοπιμότητας που είχαν οργανωθεί αμέσως μετά τα αιματηρά γεγονότα στην Τασκένδη, δικάστηκαν, καταδικάστηκαν και πλήρωσαν με τρία χρόνια φυλακή ο καθένας για τις πράξεις που είχαν κατηγορηθεί χωρίς καμιά ενοχή, επειδή δεν ανήκαν στην παράταξη της ΚΟΤ του ΚΚΕ, την πάλη της οποίας κατά της ηγεσίας του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Ζαχαριάδη ευνοούσε το ΚΚΣΕ υπό την ηγεσία του Νικήτα Σεργκέεβττς Χρουστσώφ» (Δημήτρης Ζυγούρας (Παλαιολόγος): «Ένα μεγάλο ταξίδι», σελ. 434-435, Εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα 2012).

Το λόγο της σύλληψης και της σκηνοθετημένης δίκης του αλύγιστου επαναστάτη κομμουνιστή ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΚΡΗ (εξοντώθηκε απ’ τις φασιστικές χρουστσοφικές διώξεις), την οποία αναφέρει ο Δημήτρης Ζυγούρας (Παλαιολόγος) εξηγεί εν συντομία στο βιβλίο του ο σ. Ντίνος Ροζάκης: «Η επίθεση των αντιηγετικών ενάντια στους υπερασπιστές της ΚΕ του ΚΚΕ εκδηλώθηκε πρώτα στην 6η Πολιτεία, σίγουρα προτιμήθηκε αυτή, επειδή ένα μέλος της Κ.Ο. της Πολιτείας, ο Γιώργος Μακρής, ήταν από τους πρώτους που ξεσκέπασε την ύπαρξη της φράξιας ενάντια στην ΚΕ του ΚΚΕ. Πριν από τα αιματηρά επεισόδια της Κύροβα (10.9.55), συγκεκριμένα στις 18.8.55, εξόρμησαν ομαδικά στην 6η Πολιτεία, μπήκαν σε σπίτια ζαχαριαδικών, παραβιάζοντας το οικογενειακό άσυλο και σαν ταύροι σε υαλοπωλείο τα έκαναν γυαλιά-καρφιά. Το περίεργο και απαράδεκτο είναι ότι είχαν στο πλευρό τους τη σοβιετική Ασφάλεια, η οποία αντί να συλλάβει τους θύτες, συνέλαβε τα θύματα» (Ντίνος Ροζάκης: «ΣΑΡΑΝΤΑΧΡΟΝΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΑΫΓΕΤΟΣ – ΓΡΑΜΜΟΣ - ΤΑΣΚΕΝΔΗ 1936-1976», σελ. 221, Αθήνα 2008).

4. οι επαναστατικές ΔΙΚΕΣ της Μόσχας τη δεκαετία του 1930 – ΔΙΚΕΣ υπεράσπισης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού

Σ’ αντίθεση με τις ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΔΙΚΕΣ της Τασκένδης σε βάρος των ελλήνων κομμουνιστών απ’ τους χρουστσοφικούς προδότες ρεβιζιονιστές, οι Σταλινικές Δίκες της δεκαετίας του 1930 ήταν ΔΙΚΕΣ με διαφορετικό, διαμετρικά αντίθετο ταξικό περιεχόμενο: ήταν επαναστατικές Δίκες – ΟΧΙ βέβαια σε βάρος πολιτικο-ιδεολογικά διαφωνούντων που αυτοί υπήρξαν πάντα στη Σοβ.‘Ένωση (Μπουχάριν, Τρότσκι, Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ, κλπ.), αλλά δολιοφθορέων, κατασκόπων και τρομοκρατικών δολοφονικών ομάδων – ΔΙΚΕΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ της ΔΙΧΤΑΤΟΡΙΑΣ του ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ και του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, παραμονές προετοιμασίας του β’ παγκοσμίου πολέμου ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, Δίκες που έκφραζαν την όξυνση της ταξικής πάλης στο εσωτερικό της Σοβ.Ένωσης, μα ταυτόχρονα και μιας σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής χώρας με το διεθνή ιμπεριαλισμό σ’ εκείνη την ιστορική περίοδο.

Σε σχέση με τις επαναστατικές Δίκες της Μόσχας είναι απαραίτητο μόνο να αναφερθούν σύντομα τα παρακάτω: πρώτο, ότι ΔΕΝ ήταν «δίκες απόψεων»(!), αλλά Δίκες και καταδίκες ποινικών πράξεων δολιοφθορέων, κατασκόπων και τρομοκρατικών δολοφονικών Ομάδων, δεύτερο, ΔΕΝ ήταν Δίκες που έγιναν «κεκλεισμένων των θυρών»(!), όπως ισχυρίζονται οι διάφοροι αντιδραστικοί και οι πράκτορές τους (σοσιαλδημοκράτες, τροτσκιστές, χρουστσοφικοί, κλπ. και όποιοι άλλοι), αλλά έγιναν δημόσια-ανοιχτά με συμμετοχή ακροατηρίου, διαπρεπών νομικών (D.N.Pritt, Pierre Villar,  Joseph E.Davies, κλπ.) και πολλών δυτικών δημοσιογράφων, με τη συμμετοχή διπλωματών, μεταξύ των οποίων και του αμερικανού Πρέσβη (νομικός) στη Μόσχα Joseph E.Davies, τρίτο, ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΕ πλήρως η ΕΝΟΧΗ των κατηγορουμένων (επιβεβαιώνεται απ’ τα «Πρακτικά»), τέταρτο, οι κατηγορούμενοι παραδέχτηκαν-ομολόγησαν τη συμμετοχή στις αναφερόμενες στο κατηγορητήριο εγκληματικές ΠΡΑΞΕΙΣ όχι από «πιέσεις»-«βασανιστήρια», αλλά εξαιτίας των ΥΠΑΡΚΤΩΝ στοιχείων (τα περί «πιέσεων»-«βασανιστηρίων» των διαφόρων αντιδραστικών δεν αποτελούν μόνο συκοφαντικές επινοήσεις αλλά είναι και αφελέστατα «επιχειρήματα»  (βλέπε, μεταξύ πολλών άλλων, και: Joseph E.Davies: «Als USA-Botschafter in Moskau, authentische und vertrauliche Berichte ueber die Sowjet-Union bis Oktober 1941», σελ. 18 και 28-29, 211-212, κλπ., Steinberg Verlag Zuerich 1943, τίτλος του αμερικάνικου πρωτότυπου: “MISSION TO MOSCOW”).     

Κατά των επαναστατικών ΔΙΚΩΝ λυσσομανούσαν τότε – μα και ΣΗΜΕΡΑ – οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, οι Ναζι-φασίστες όλων των χωρών και μαζί τους οι αντεπαναστάτες τροτσκιστές, παλιοί και νέοι σοσιαλδημοκράτες χρουστσοφικοί και διάφοροι άλλοι, με πρώτους τους ρώσους τροτσκιστές προδότες της πατρίδας τους με επικεφαλής τον Τρότσκι που βρίσκονταν άμεσα στην υπηρεσία των υπεραντιδραστικών δυνάμεων της εποχής ως κατάσκοποι και συνεργάτες του Ναζι-φασιστικού Άξονα ΒΕΡΟΛΙΝΟ-ΡΩΜΗ-ΤΟΚΙΟ, αλλά και έμμεσα εξ αιτίας του δήθεν «ιμπεριαλιστικού»(!) (κατά τη γνώμη τους) χαρακτήρα του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου ΚΑΙ από την πλευρά(!) της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής  Σοβ.’Ενωσης και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος δηλ. οι τότε-σημερινοί ΚΕΦΑΛΗΔΟ-ΜΑΪΛΗΔΕΣ και οι διάφορες τροτσκιστικές και τροτσκιστο-χρουστσοφικές Ομάδες.

Σήμερα δεν είναι μόνο οι ανοιχτοί Ναζι-φασίστες και εκπρόσωποι του διεθνούς ιμπεριαλισμού που κατασυκοφαντούν- λασπολογούν την πάλη του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ κατά του Ναζι-φασισμού, αλλά και άλλοι ψεφτο-«αντιφασίστες» (οι «βαμμένοι» αντισταλινικοί, παλιοί και νέοι τροτσκιστές χρουστσοφικοί κλπ.), μα και διάφοροι αντιδραστικοί «ιστορικοί», απ τους οποίους ας αναφερθεί μόνο ένας αντιδραστικός αστός ιταλός, μεταφρασμένος πρόσφατα στα ελληνικά, ο Enzo Traverso (έχει «μαθητεύσει» στο Παρίσι και κοντά στον τροτσκιστή Michael Loewy), ο οποίος μας «πληροφορεί» για τους ΔΗΘΕΝ «μαζικούς βιασμούς Γερμανίδων απ’ τους στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού» (Enzo Traverso: «ΔΙΑ ΠΥΡΟΣ ΚΑΙ ΣΙΔΗΡΟΥ, Περί του ευρωπαϊκού εμφυλίου πολέμου 1914-1945», σελ. 34, εκδ. του «Εικοστού Πρώτου», Αθήνα 2013), λασπολογεί σε βάρος των επαναστατικών «δικών της Μόσχας», (σελ. 322),μιλάει για τα δήθεν «εγκλήματα του Στάλιν» (σελ. 345), και ξεσπάει σε «σπαρακτικούς θρήνους και οδυρμούς» που εκείνη την περίοδο «σπάνιζαν, στην Ευρώπη, οι αντιφασίστες που ήταν πρόθυμοι να καταγγείλουν τα εγκλήματα του Στάλιν, να σκεφτούν ότι η απαραίτητη συμμαχία με τους κομμουνιστές στον αγώνα ενάντια στον φασισμό δεν δικαιολογούσε τη σιωπή για τη σταλινική δικτατορία, να κατανοήσουν ότι ο ίδιος ο αντιφασιστικός αγώνας κινδύνευε να χάσει το κύρος του αν εκείνοι αποδέχονταν το σοβιετικό δεσποτισμό, τις δίκες, τις συνοπτικές εκτελέσεις, τις εκτοπίσεις, τα στρατόπεδα – για να μην αναφέρουμε την υποχρεωτική κολεκτιβοποίηση, την οποία αγνοούσε την εποχή εκείνη ακόμα και η πιο λυσσαλέα αντικομμουνιστικη φιλολογία» (σελ. 348), μιλάει για τα υποτιθέμενα «εγκλήματα πολέμου των σοβιετικών, όπως η σφαγή των πολωνών αξιωματικών στο Κάτιν, αποδόθηκαν στους γερμανούς» (σελ. 187), τα οποία αποδίδει στο ΣΤΑΛΙΝ, υιοθετώντας έτσι την χονδροειδέστατη και ΨΕΥΔΗ Ναζι-φασιστική εκδοχή-προπαγάνδα του Joseph Goebels, όπως ένα ντόπιο φερέφωνο του Ναζι-φασισμού, κάποιος ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΕΦΑΛΗΣ («ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ», τ. 19/ΙΑΝ-ΜΑΡΤ. 2016, σελ. 227: «το σταλινικό έγκλημα του Κατύν»), που δεν είχε διστάσει παλιότερα να «ξεφουρνίσει» τη σχιζοφρενική μα πρώτα απ’ όλα φιλο-Χιτλερική ΠΑΛΑΒΡΑ ότι «ο Στάλιν επιδίδεται ουσιαστικά σε φιλο-ναζιστική προπαγάνδα, την ώρα που οι ναζί βρίσκονται έξω από τη Μόσχα»(!!!) («Μ.Σ.», τ.6/ΙΟΥΛ.-ΣΕΠΤ. 2012, σελ.126), κι’ αυτός ο σχιζοφρενικός ισχυρισμός εκστομίζεται την ώρα που δολοφονούνταν μαζικά οι λαοί της Σοβ. Ένωσης στην πρωτεύουσα της πατρίδας τους απ’ τα χιτλερικά εγκληματικά κτήνη του γερμανικού Ναζι-φασισμού.                     

Σ’ αντίθεση με τους πολυποίκιλους πράκτορες και συμμάχους του Ναζι-φασισμού, το διεθνές επαναστατικό κομμουνιστικό και αντιφασιστικό κίνημα μα και πολλές εκατοντάδες αντιφασίστες και  κομμουνιστές διανοούμενοι υπεράσπισαν – και πολύ ορθά – τις επαναστατικές Δίκες της Μόσχας. Μεταξύ των πολλών εκατοντάδων κομμουνιστών και αντιφασιστών διανοούμενων υπερασπιστών των ΔΙΚΩΝ της Μόσχας υπήρξαν: ο μεγάλος κομμουνιστής ποιητής BERTOLD BRECHT και ο γνωστός διεθνώς αντιφασίστας φιλόσοφος ERNST BLOCH. Για το BRECHT ένας τροτσκιστής ηθοποιός-σκηνοθέτης, ονόματι Σ.Στρούμπος, γράφει ότι «υποστήριζε πάντα τη σταλινική ΕΣΣΔ, δεν πήρε ποτέ δημόσια θέση ενάντια στις δίκες της Μόσχας και δεν υποστήριξε ηθοποιούς και συνεργάτες του που είτε φυλακίζονταν είτε εκτελούνταν ως τροτσκιστές» («ΜΣ», τ. 15/ΟΚΤ.-ΔΕΚ. 2014, σελ 123), ΧΩΡΙΣ, προφανώς,  να ξέρει (αλλιώς θα το ανάφερε) ότι ο μεγάλος γερμανός ποιητής τοποθετήθηκε δημόσια-γραπτά υπέρ των Δικών της Μόσχας – φαίνεται πως «γνωρίζει τόσο καλά» τη βιβλιογραφία (και τα γραπτά του BRECHT) όσο και ο αγράμματος αρχιλασπολόγος Χ.Κεφαλής, εκδότης της κιτρινοφυλλάδας «ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ» – και κατά των υπονομευτικών και σαμποταριστικών ενεργειών των Τρότσκι-τροτσκιστών σ’ ένα ενδιαφέρον «Κείμενό» του με τίτλο «Για τις Δίκες» (1936-37) και μάλιστα ευθύς εξαρχής με σαφέστατο και κατηγορηματικό τρόπο, που έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά, στο οποίο, ανάμεσα στ’ άλλα γράφει: «όσο για τις δίκες: θάταν ολότελα λαθεμένο να πάρει κανείς θέση ενάντια στη σοβιετική κυβέρνηση, που τις διεξάγει. Γιατί, αυτόματα και σ’ ελάχιστο χρονικό διάστημα, μια τέτοια στάση υποχρεωτικά θα μετατρεπόταν σε αντίθεση ενάντια στο ρώσικο προλεταριάτο, που σήμερα ο παγκόσμιος φασισμός απειλεί με πόλεμο, αντίθεση προς το σοσιαλισμό, που αυτό το προλεταριάτο οικοδομεί. Οι Δίκες, σύμφωνα και με τη γνώμη φανατικών αντιπάλων της ΕΣΣΔ και της σοβιετικής κυβέρνησης, απόδειξαν σαφέστατα την ύπαρξη ενεργών συνομωσιών ενάντια στο καθεστώς, απόδειξαν ότι οι φωλιές αυτές συνωμοτών είχαν  προχωρήσει τόσο σε σαμποταριστικές ενέργειες στο εσωτερικό, όσο και σε διαπραγματεύσεις με φασίστες διπλωμάτες, γύρω από τη στάση των κυβερνήσεών τους απέναντι σε ενδεχόμενη κυβερνητική αλλαγή στην ΕΣΣΔ». (Μπέρτολτ Μπρεχτ: «Για τη φιλοσοφία και τον μαρξισμό», σελ. 71 και σελ. 75, εκδ. «Στοχαστής», Αθήνα 1977).

Ο αντιφασίστας γερμανός φιλόσοφος ERNST BLOCH αναφερόμενος στις Δίκες υπογραμμίζει σωστά, ότι πρέπει να γίνει αντιδιαστολή του επαναστατικού Δικαστηρίου από ένα δυτικοευρωπαϊκό ταξικό Δικαστήριο, επειδή έχουν εντελώς διαφορετικό ταξικό περιεχόμενο, διαπιστώνει το «μίσος των τροτσκιστών ενάντια στο Στάλιν», που, μόνο μετά την κατάληψη της εξουσίας απ’ το Χίτλερ, μετατρέπεται σε σύμμαχο του φασισμού και ότι η ενωμένη πλέον «ενέργεια του ναζιστικού τέρατος, του ιαπωνικού αρπακτικού κράτους και του τροτσκιστικού μίσους», συγχωνευμένα σε ενιαία δύναμη δεν πρέπει καθόλου να υποτιμηθούν, για να τονίσει ότι το «τελικό αποτέλεσμα της τροτσκιστικής δράσης δεν θα ήταν φυσικά η παγκόσμια επανάσταση… αλλά η εισαγωγή του καπιταλισμού στη Ρωσία» και «έτσι με σαφήνεια μπορεί να ειπωθεί: το αποτέλεσμα θα είναι να βρεθεί ο γερμανικός φασισμός στη Μόσχα. Η Ρωσία τότε θα γίνονταν, εκείνο που είχε ονειρευτεί ο Rathenau: γιγάντια ανατολική αποικία, γερμανική Ινδία». Αλλού γράφει ότι θα ήταν «αφέλεια χωρίς προηγούμενο να αμφιβάλλει κανείς για τα σχέδια του Τρότσκι» και διερωτάται πως «θα ήταν όντως ακατανόητο αν η Γκεστάπο και ο τροτσκισμός δεν θα συναντιόντουσαν στο έδαφος του κοινού μίσους» ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και το ΣΤΑΛΙΝ (Ernst Bloch: “Kritik einer Prozesskritik”, στο: «Vom Hasard zur Katastrophe, Politische Aufsaetze aus den Jahren 1934-1939», σελ. 177-179, Suhrkamp Verlag, Frankfurt am Main 1972), ενώ  στο άρθρο του «Το Ιωβηλαίο των αποστατών» (1937) ο BLOCH σημειώνει, προσδιορίζοντας με σαφή τρόπο την αντιπαράθεση και το ιστορικό δίλημμα της εποχής: ΦΑΣΙΣΜΟΣ ή ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ, ΧΙΤΛΕΡ ή ΣΤΑΛΙΝ, δίνοντας έτσι ταυτόχρονα και την εναλλακτική πρόταση δράσης της πιο κρίσιμης στιγμής εκείνης της ιστορικής περιόδου: «χ ω ρ ί ς  τ η  Ρ ω σ ί α,  κ α ν έ ν α ς  Α ν τ ι φ α σ ι σ τ ι κ ό ς  Α γ ώ ν α ς  κ α ι  κ α μ ι ά  Ν ί κ η» (E. Bloch: “Jubilαεum der Renegaten”, στο: “Politische Messungen, Pestzeit, Vormαεrz”,  σελ. 233, Suhrkamp Verlag, Frankfurt am Main 1970).