Οι επιθέσεις ενάντια στο Στάλιν - επιθέσεις ενάντια στο μαρξισμό-Λενινισμό

Οι επιθέσεις ενάντια στο Στάλιν - επιθέσεις ενάντια στο μαρξισμό-Λενινισμό

α. Οι επιθέσεις των προδοτών χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών

Οι λασπολογικές επιθέσεις της φασιστικής- καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής αντίδρασης στο Στάλιν κατά τη διάρκεια των 35 χρόνων της δράσης του για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού- κομμουνισμού είχαν ως στόχο τους τη δυσφήμηση και την κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού που οικοδομούνταν, στη βάση του μαρξισμού-λενινισμού, στη Σοβιετική Ένωση με επιτυχία. Το ίδιο και εκείνες όλων των λακέδων και πρακτόρων της διεθνούς ιμπεριαλιστικής αντίδρασης των διαφόρων αντεπαναστατικών ρευμάτων απ' τη σοσιαλδημοκρατία, τροτσκιστές, αναρχικούς ως τους τιτοϊκούς ρεβιζιονιστές, κλπ.

Όμως το πιο επικίνδυνο αντεπαναστατικό ρεύμα αποδείχτηκε ιστορικά ότι ήταν εκείνο του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού που διαμορφώθηκε μέσα στη Σοβιετική Ένωση και πραξικοπηματικά επικράτησε σ' αυτή τη χώρα με τη χρουστσοφική ρεβιζιονιστική αντεπανάσταση μετά το θάνατο-δολοφονία του Ιωσήφ Στάλιν στις αρχές της δεκαετίας του '50, που κατέστρεψε το σοσιαλισμό και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Το προδοτικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού πήρε ανοιχτή και ολοκληρωμένη μορφή με την υιοθέτηση των αστικών απόψεων της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας στο 20ο Συνέδριο ("ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος", άρνηση της διχτατορίας του προλεταριάτου, "ειρηνική συνύπαρξη" ως γενική γραμμή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, άρνηση της λενινιστικής θέσης για το αναπόφευχτο των πολέμων, η καπιταλιστική Γιουγκοσλαβία βαφτίζεται χώρα "σοσιαλιστική", κλπ.) και έγινε παγκόσμιο ρεύμα με την επιβολή του σε κείνα τα κομμουνιστικά κόμματα που το ακολούθησαν μετά το '56, που μετατρέπονται πλέον σε αστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου.

Εκφραστής-υπερασπιστής αυτού του αντεπαναστατικού ρεύματος υπήρξε η προδοτική ρεβιζιονιστική κλίκα των Χρουστσόφ- Μικογιάν-Μπρέζνιεφ, κλπ. που εξαπόλυσε σφοδρότατη συκοφαντική επίθεση ενάντια στο Στάλιν, το μαρξισμό-λενινισμό και στο διεθνές επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα και στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό, ξεπερνώντας σε επινοήσεις στην περίπτωση του Στάλιν και τις μυστικές υπηρεσίες των ιμπεριαλιστικών χωρών:

Πρώτο, με τη διαβόητη μυστική έκθεση-επίθεση συκοφαντική στο Στάλιν με τα περί "προσωπολατρίας", "λαθών", "εγκλημάτων", "ανώμαλης εσωκομματικής ζωής", "παραβίαση της σοσιαλιστικής νομιμότητας", κλπ., κλπ., συκοφάντησε και το σοσιαλισμό-κομμουνισμό που οικοδομούνταν στη Σοβιετική Ένωση ως το 1953 στη βάση του μαρξισμού-λενινισμού. Ξεπέρασε η λασπολογική αυτή επίθεση κατά πολύ εκείνη της φασιστικής-ιμπεριαλιστικής αντίδρασης.

Δεύτερο, ανέτρεψε πραξικοπηματικά τη διχτατορία του προλεταριάτου, αντικαθιστώντας την με το διαβόητο "κράτος όλου του λαού", δηλ. τη διχτατορία της υπό διαμόρφωση νέας αστικής τάξης, κατέστρεψε το ΚΚΣΕ και το αντικατέστησε με το διαβόητο "κόμμα όλου του λαού", δηλ. μ' ένα αστικό κόμμα και έθεσε τη Σοβιετική Ένωση σε τροχιά σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού, ενώ με τις καπιταλιστικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεις (1956-1965) εξάλειψε ολωσδιόλου τις σοσιαλιστικές-κομμουνιστικές σχέσεις παραγωγής αντικαθιστώντας τες με τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Τρίτο, με τις ωμές επεμβάσεις στα εσωτερικά τους έθεσε όλα τα πρώην κομμουνιστικά κόμματα σε αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική τροχιά, τα μετέτρεψε σε αστικο-ρεβιζιονιστικά κόμματα και διακήρυσσε για 4 ολόκληρες δεκαετίες ότι αυτά μαζί με την παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία θα έχτιζαν τάχα το "σοσιαλισμό": "οι κομμουνιστές που δίνουν αποφασιστική σημασία στην ενότητα της εργατικής τάξης, τάσσονται υπέρ της συνεργασίας με τους σοσιαλιστές και τους σοσιαλδημοκράτες, για να εγκαθιδρύσουν σήμερα ένα προοδευτικό δημοκρατικό καθεστώς και για να οικοδομήσουν στο μέλλον τη σοσιαλιστική κοινωνία" ("Διεθνής σύσκεψη ρεβιζιονιστικών κομμάτων Μόσχας", 17.6.1969).

Τέταρτο, επιτέθηκε και απέρριψε τις μαρξιστικές θέσεις του Στάλιν για τα ζητήματα της επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, απορρίπτοντας έτσι το μαρξισμό-λενινισμό. Διέγραψε το Στάλιν από την τετράδα των κλασικών του μαρξισμού, απαγόρευσε τα έργα του, αλλά και την έκδοση τους από το 1956 ως το 1991 και όσα υπήρχαν τα απέσυρε από την κυκλοφορία (τάκαψε-πολτοποίησε), τα απομάκρυνε απ' όλες τις βιβλιοθήκες και τα κατέστρεψε, μετονόμασε το Στάλινγκραντ σε Βόλγογκράντ, γκρέμισε τα αγάλματα τη νύχτα, κλπ., κλπ. Πέμπτο, απέρριψε-αρνήθηκε και πρόδωσε στο σύνολο της την επαναστατική κοσμοθεωρία του προλεταριάτου, το μαρξισμό-λενινισμό, και τον υποκατέστησε στη φιλοσοφία με αστικά φιλοσοφικά ρεύματα (υπαρξισμός, νεοθετικισμός, πραγματισμός, οντολογία, ανθρωπολογία, κλπ.), με αστικές οικονομικές θεωρίες τη μαρξιστική πολιτική οικονομία του καπιταλισμού (κρίσεις, θεωρία της αξίας, απόλυτη εξαθλίωση, κλπ.) και εκείνη του σοσιαλισμού-κομμουνισμού (κέδρος σκοπός της παραγωγής, νόμος της αξίας ρυθμιστής της παραγωγής, μέσα παραγωγής εμπόρευμα-τα, κλπ.), υιοθέτησε και προπαγάνδισε μια αστικο-ρεβιζιονιστική αντίληψη του σοσιαλισμού χωρίς δικτατορία του προλεταριάτου.

Όλα τα πρώην κομμουνιστικά κόμματα που ακολούθησαν το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό μετατράπηκαν σε αστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου, κόμματα στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Το ηρωικό ΚΚΕ 1918-55 με επικεφαλής το σύντροφο Νίκο Ζαχαριάδη υπήρξε το μόνο στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα απ' τα κόμματα των καπιταλιστικών χωρών στο οποίο δεν πέρασε ο χρουστσοφικός ρεβιζιονισμός. Τα σημερινά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα "Κ"ΚΕ- Συνασπισμός δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το παλιό ηρωικό ΚΚΕ και αποτελούν διασπάσεις του αστικού σοσιαλδημοκρατικού εκτρώματος που συγκρότησε η προδοτική χρουστσοφική κλίκα το 1956 στη θέση του επαναστατικού ΚΚΕ.

Σήμερα όλα τα χρουστσοφικά κόμματα βαδίζουν, μεταξύ των οποίων και τα "Κ"ΚΕ-Συνασπισμός, τον προδοτικό σοσιαλδημοκρατικό δρόμο του 20ου Συνεδρίου (Φλεβάρης 1956) του ΚΚΣΕ, δρόμος που κατέστρεψε ολοκληρωτικά το σοσιαλισμό στη Σοβιετική Ένωση και στις πρώην Λαϊκές Δημοκρατίες, πρόδωσε την προλεταριακή επανάσταση και τον κομμουνισμό και διέλυσε το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

β. Οι επιθέσεις της νέας παραλλαγής του σύγχρονου ρεβιζιονισμού της αντισταλινικής "λαθολογίας"

Στο Στάλιν δεν επιτέθηκαν μόνο οι αποστάτες χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές αλλά και η νέα παραλλαγή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, εκείνη της αντισταλινικής "λαθολογίας" που εμφανίστηκε με "αντι-χρουστσοφική" μάσκα, όπως π.χ. στη χώρα μας η "ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ" - "ανάλυση του έργου του Στάλιν, μια σωστή εκτίμηση των υπηρεσιών και των λαθών του" ("ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ", Οχτώβρης 1964, σελ. 9-10) - με επικεφαλής τους αντιζαχαριαδικούς-αντιΚΚΕ δεξιούς οπορτουνιστές Χοτζέα-Ιορδανίδη στις αρχές της δεκαετίας του '60 που αργότερα, αρχές της δεκαετίας του '70, ενώθηκαν με τη δεξιά οπορτουνιστική αντιζαχαριαδική ομάδα της Προσωρινής Κεντρικής Επιτροπής (Ρουμανία) των Πολύδωρου Δανιηλίδη-Γαβρίλου Παπαδόπουλο-Βάσκου Πασχάλη, κλπ. - "πρακτορείο του αντεπαναστατικού ρεβιζιονισμού" (ΣΟΦΙΑΝΟΣ: γράμμα 6.1.1968).

Για πληροφόρηση των νεότερων ας αναφερθεί, ότι εμπνευστές και πρώτοι διδάξαντες της αντισταλινικής "λαθολογίας" είναι οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές: "στη δράση του Ι.Β. Στάλιν το κόμμα διέκρινε δυο πλευρές: μια θετική, την οποία εκτιμά και μια αρνητική, την οποία κριτικάρει και καταδικάζει" ("Ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης", τόμ. 3ος, σελ. 108, Μόσχα/Κολωνία 1977).

Σήμερα την αντισταλινική ρεβιζιονιστική γραμμή της "λαθολογίας" ακολουθούν στον ευρωπαϊκό χώρο το Κόμμα Εργατών Βελγίου με πρόεδρο το θαυμαστή του Γκορμπατσόφ Ludo Martens που τα τελευταία χρόνια έχει ξεπέσει σε γελωτοποιό της χρουστσοφικής κλίκας των Φλωράκη-Παπαρήγα, το ΜLPD (Γερμανία) και σειρά Οργανώσεις της ίδιας κατεύθυνσης σ' άλλες χώρες, στη δε χώρα μας τα σημερινά κομμάτια της "Αναγέννησης", όπως Μ-Λ ΚΚΕ, ΚΚΕ μ-λ, Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας (πρώην Α/συνέχεια), ΟΑΚΚΕ, περιοδικό "Στάλιν" κλπ., και το ΕΚΚΕ. Η αντισταλινική "λαθολογία" προπαγανδίζεται σε κάθε ευκαιρία απ' τις Οργανώσεις αυτές, όπως τελευταία απ' το "Λαϊκό Δρόμο" (6 Απριλίου 2002, σελ. 13): "ταυτόχρονα η δράση του Στάλιν περιλαμβάνει και ορισμένα λάθη"!!!

Οι παραπάνω Οργανώσεις από τη μια επιτίθενται και ασκούν κριτική στο Στάλιν και απ' την άλλη "θεωρούν"(!) τάχα το Στάλιν "κλασικό"(!) του μαρξισμού!!! Η πιο αντιπροσωπευτική περίπτωση στον ευρωπαϊκό χώρο είναι ο βέλγος ρεβιζιονιστής Ludo Martens που επιτίθεται στο Στάλιν και τον κατηγορεί ότι δεν "έφτασε ως τη διατύπωση μιας συνεκτικής θεωρίας για τη διατήρηση των τάξεων και των ταξικών αγώνων στη σοσιαλιστική κοινωνία" (Ludo Martens: "Μια άλλη ματιά στον Στάλιν", σελ. 382, Αθήνα 1997), ενώ άλλοι όπως τα Μ-Λ ΚΚΕ, ΚΚΕ μ-λ, κλπ. ότι δεν είδε πως το 1936 υπήρχε ακόμα αστική τάξη στη Σοβιετική Ένωση ή αλλιώς "διακήρυξε πρόωρα το 1936...ότι "δεν υπάρχουν ανταγωνιστικές τάξεις στη ΣΕ" και πως τάχα έδωσε μόλις το 1952 μια "σωστή απάντηση στο έργο του "Οικονομικά προβλήματα του Σοσιαλισμού" ("Η Συνδιάσκεψη του Μ-Λ ΚΚΕ", 7-9 Ιουνίου 1991, σελ. 77).

Σ' αντίθεση με τις αντιμαρξιστικές απόψεις του Ludo Martens, ο Στάλιν σαν μαρξιστής που ήταν δεν μπορούσε να έχει και δεν είχε θεωρία διατήρησης των εκμεταλλευτριών τάξεων στο σοσιαλισμό, απεναντίας είχε θεωρία εξάλειψης των ανταγωνιστικών-εκμεταλλευτριών τάξεων στο σοσιαλισμό και αυτή εφάρμοσε στην πράξη, προωθώντας έτσι την οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση. Όσον αφορά τη θεωρία των" "ταξικών αγώνων" στο σοσιαλισμό, ο Στάλιν υποστήριζε-εφάρμοζε τη λενινιστική θεωρία της συνέχισης της ταξικής πάλης, την οποία ανέπτυξε παραπέρα υπογραμμίζοντας ότι όσο προχωρεί η οικοδόμηση του σοσιαλισμού τόσο οξύνεται η ταξική πάλη και επιπλέον τόνιζε ότι τα "υπολείμματα των νικημένων εκμεταλλευτριών τάξεων στην ΕΣΣΔ" δεν είναι απομονωμένα αλλά συνδέονται και με τους εξωτερικούς ταξικούς εχθρούς, τη μπουρζουαζία των αστικών κρατών ("Ολομέλεια της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΕΣΣΔ", 3 Μάρτη 1937, σημείο 7).

Είναι επίσης φανερό πως δεν υπήρχε αστική τάξη το 1936 στη σοσιαλιστική κοινωνία της Σοβιετικής Ένωσης, όπως ισχυρίζονται το Μ-Λ ΚΚΕ και οι άλλες δεξιές οπορτουνιστικές "αντιχρουστσοφικές" οργανώσεις, αφού τα μέσα παραγωγής είχαν ήδη αφαιρεθεί απ' όλες τις εκμεταλλεύτριες τάξεις και επομένως είχε εξαλειφθεί η καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία και οικοδομηθεί η οικονομική βάση του σοσιαλισμού με τις δυο μορφές της σοσιαλιστικής ιδιοχτησίας (κρατική και συνεταιριστική ιδιοκτησία). Άρα, μετά την οικοδόμηση της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού δεν υπήρχε αστική τάξη (δε νοείται αστική τάξη χωρίς κατοχή μέσων παραγωγής) στη Σοβιετική Ένωση αλλά υπήρχαν μόνο η εργατική τάξη, η αγροτιά και η λαϊκή διανόηση και υπολείμματα βέβαια των εκμεταλλευτριών τάξεων και τα νέα εκφυλισμένα αστικά στοιχεία.

Η αντιμαρξιστική αυτή άποψη της νέας παραλλαγής του σύγχρονου ρεβιζιονισμού πρώτο, αναθεωρεί την μαρξιστική θεωρία των τάξεων με την αντίληψη περί "ύπαρξης" αστικής τάξης χωρίς ατομική ιδιοκτησία, γιατί, σύμφωνα με το μαρξισμό, η ύπαρξη αστικής τάξης προϋποθέτει κατοχή στα μέσα παραγωγής και εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, και δεύτερο, - και το σπουδαιότερο - συνιστά μια αστικο-ρεβιζιονιστική αντίληψη του σοσιαλισμού που το Μ-Λ ΚΚΕ διατυπώνει ως εξής: "το προλεταριάτο και η αστική τάξη είναι οι δυο βασικές ανταγωνιστικές τάξεις της καπιταλιστικής κοινωνίας και επίσης παραμένουν οι δυο βασικές ανταγωνιστικές τάξεις της σοσιαλιστικής κοινωνίας" ("Η Συνδιάσκεψη του Μ-Λ ΚΚΕ", 7-9 Ιουνίου 1991, σελ. 65 και τελευταία "Λαϊκός Δρόμος" 6 Απριλίου 2002, σελ. 12).

Όμως είναι ολοφάνερο, πως όταν παραμένουν το προλεταριάτο και η αστική τάξη σαν "δυο βασικές ανταγωνιστικές τάξεις της σοσιαλιστικής κοινωνίας", τότε αυτή η κοινωνία δεν είναι σοσιαλιστική αλλά αστική: είναι η σημερινή καπιταλιστική κοινωνία.

Απ' τα παραπάνω προκύπτει ότι όλες αυτές οι Οργανώσεις επιτίθενται στο Στάλιν απ' τα δεξιά, δηλ. απ' τη σκοπιά της διατήρησης των εκμεταλλευτριών και ανταγωνιστικών τάξεων στο σοσιαλισμό.

Οι ρεβιζιονιστικές "αντιχρουστσοφικές" Οργανώσεις "αναγνωρίζουν" το Στάλιν ως "κλασικό" του μαρξισμού μόνο τυπικά και για λόγους δημαγωγίας, διότι προβάλλει το βασικό ερώτημα: πως είναι δυνατόν να θεωρείται ο Στάλιν κλασικός του μαρξισμού, όταν όχι μόνο, σύμφωνα μ' αυτές, έκανε "λάθη"(!) αλλά και επιπλέον στο σπουδαιότερο ζήτημα της επαναστατικής θεωρίας, εκείνο του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, έχει "λαθεμένη"(!) άποψη; Κλασικός είναι μόνο εκείνος που υπερασπίζει με συνέπεια στο σύνολο του το μαρξισμό-λενινισμό αλλά και επιπλέον έχει τουλάχιστον, αν δεν τον ανέπτυξε παρά-πέρα, σωστές απόψεις σ' όλα τα βασικά ζητήματα της επαναστατικής κοσμοθεωρίας του προλεταριάτου. Και ασφαλώς ο Στάλιν ήταν κλασικός αφού δεν είχε κανένα ζήτημα λαθεμένες απόψεις, μα απεναντίας σωστές και επιπλέον ανέπτυξε δημιουργικά τον επαναστατικό μαρξισμό παραπέρα σε: μαρξισμό- λενινισμό- σταλινισμό.

Ας σημειωθεί ακόμα μια φορά πως όλα τα κομμουνιστικά κόμματα, μεταξύ των οποίων και το ΚΚΕ με επικεφαλής το σύντροφο Νίκο Ζαχαριάδη, ως τα 1955-56 και γενικά το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, σ' αντίθεση με τις παραπάνω "αντι-χρουστσοφικές" δεξιές οπορτουνιστικές Οργανώσεις, δε μιλούσε για "λάθη" του Στάλιν και τον θεωρούσε κλασικό του μαρξισμού. Η "Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55" βαδίζοντας σταθερά και με συνέπεια τον επαναστατικό δρόμο των Στάλιν-Ζαχαριάδη και θεωρώντας τον εαυτό της συνέχεια του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος των ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ και του επαναστατικού ΚΚΕ ' 918-55 απορρίπτει ασυζητητί κάθε αντισταλινική "λαθολογία" και θεωρεί το Στάλιν χωρίς επιφυλάξεις και περιορισμούς κλασικό του μαρξισμού επειδή ανέπτυξε παραπέρα τον επαναστατικό μαρξισμό σε: ΜΑΡΞΙΣΜΟ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟ-ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟ ή όπως σημείωνε ο Νίκος Ζαχαριάδης: "σταλινισμός είναι ο μαρξισμός-λενινισμός της εποχής του σοσιαλισμού".